Vroeger geloofde men dat tandcariës een definitieve aandoening was die volledige chirurgische verwijdering van het rotte weefsel en restauratie van de tand vereiste. De zogenaamde “drill and fill”-benadering pleitte voor het verwijderen van al het carieuze glazuur en dentine (zowel vast als zacht), waarbij gezond tandweefsel werd meegenomen en de tandstructuur werd verzwakt. Bovendien zouden de meeste restauraties uiteindelijk vervangen moeten worden, waardoor de patiënt gevangen zou raken in een levenslange cyclus van herhaalde restauraties.